با احترام به ساحتِ همه مردا و زنای هندی، ولی وقتی صحبت از سرزمین عجیبِ هند میشه به خاطر فرهنگ و یه سری از ویژگی های مشترکی که خانوما و آقایون در این کشور خاص، تاکید میکنم به شدت خاص دارند، باید قبول کنیم که یکم قواعد زنونگی و مردونگی تو ذهن هممون شکسته میشه، از شکل خواستگاری و عروس و دوماد شدن گرفته تا لباس پوشیدن، رقصیدن و آواز خوندن.
ولی از اونجایی که موضوع ما صرفا آرایشه، میریم که ببینیم هندی ها توی تاریخی که پشت سر گذاشتن کلا چه نگاهی به آرایش داشتن، هر چند ممکنه این وسط مسطا پای اون قواعد شکسته شده به میون بیاد.
اسم آرایش هندی که شنیده میشه فکرکنم ناخودآگاه هممون چشمای درشتِ ریمل زده و خط چشم کشیده، با لَبای قلویه ای و لُپای قرمز سِری دِیویِ خدا بیامرز جلوی چشمامون میاد، یعنی به اندازه ای این زنای خوش چهره اما احساساتی آرایش غلیظ میکنند، که خود اجزای صورت با نگاه اول ماسکه میشه و تو باید بین اون لایه های مختلف رنگ و شکل، دنبال چشم و ابرو و لب و دماغ و دهن بگردی. حالا بگذرم از این حرفا ببین اصلا این آرایشای تا این حد اغراق آمیز از کی و کجا به شهرت این سرزمین عجایب کمک کرد.
سرزمین هند ادیان و فرهنگ های زیادی از روز اول تا امروز داشته، پس به همون تناسبم مقوله آرایش و آرایش کردن براش یه تاریخچه پیچیده و بلندمدت محسوب میشه که تحتِ تأثیر ویژگی فرهنگی، تاریخی و اجتماعی بوده. اینجوری بگیم که از هزاران سال قبل تا به الان، آرایش توی کشور هند نه تنها به عنوان یه مسئله زیباشناسی، بلکه یه جزء مهم از فرهنگ و هویت ملی مردم هند محسوب میشه.
اما قبل داغ شدن موضوع آرایش بگم که اگه خال وسط پیشونی زنای هندی هم آرایش به حساب بیاریم و شما هم دوست داشته باشید بدونید که آقا اصلا داستان این خال چیه؟ باید بگم که اسم این خال (بیندی) هست که توی زبان سانسکریت به اون بیندو هم میگن، قدمت این خال به سرود آفرینش در ریگ وِدا که به ناسادیا سوکتا معروفه بر میگرده که از بیندو به عنوان نقطهای که خلقت از اون آغاز میشه و میتونه به وحدت برسه یاد میکنه. هر چند این تفکر برای چند هزار سال قبله اما تا همی الان دخترای هندی بعد از ازدواج یه بیندو وسط پیشونیشون نشونه میره.
اما بریم سراغ آرایش، آرایش توی فرهنگ هندی با تاریخهای باستانی شروع شد که توی همین آثار باستانی به جا مونده به خوبی نشون داده میشه که اونا هم مثل بقیه کشورا برای مراسم های مذهبی و اجتماعیشون از رنگهای و مواد طبیعی گیاهی برای تزیین پوست و موهاشون استفاده میکردند .
ناگفته نمونه که آرایش توی سرزمین هند از روز اول تا این حد اغراق آمیز نبود و از اون جایی که هشتاد نود درصده هندیا به شکلِ ارثی، ژن چشم های درشت ، مژه های پرپشت و لبای قلوه ای بهشون غالب بوده اصلا احتیاجی به آرایشای آنچنانی نداشتند و با یه کرم روشن کننده و پوشش دهنده میتونستن سر و ته آرایش و هم بیارن، اما از اونجا که انسان موجودیست سیری ناپذیر، نتونستن به این زیبایی ها قناعت کنند.
اما قصه از جایی شروع میشه که هندیا داشتن همون آرایش گیاهی خودشونو میکردن تا با حمله مغولا فرهنگشون قر قاطی شد و صورت آرایی لایت و مینیمالی که داشتند تبدیل شد به بزک دوزک غلیظی که تلفیقی از آرایش مصری، مغولی و هندی بود. البته این وسط استفاده از عطر برای بدن توی گرمای همیشگی هند و روغنهای معطر برای موهای کمندشون تحفه ای بود که از مغولا نصیب هندیا شد، اما ترویج آرایش غلیظ کنار بلند کردن ناخنا که فقط مختص خانما نبود، فرهنگ آرایش هندیا رو جا به طور کل جا به جا کرد.
حالا تصور کنید مغولا شرشون و از سر این بنده های خدا کم کردند و هند، مستعمرهِ استعمار پیر، انگلیس شد. دیگه میخواید ترکیب آرایش تاثیر گرفته از مغولا و آرایش غربی های قرن هجده و نوزده میلادی چی بشه؟ هند با اختلاف از همه کشورای دنیا، روی سکو اولِ پیچیده ترین و منفعل ترین آرایش های قرن 19 میلادی ایستاد. آرایشایی که هرکدومشون بی دلیل زیاد بودند و سنگینیشون نه فقط روی صورت خودشون که روی صورت طرف مقابلم احساس میشد. حالا خوبه اکثرا قیافه هاشون خوب و جذابه بود وگرنه با اون وزن و شدت از آرایش فقط به زشت تر شدن خودشون کمک میکردن.
تو تمام مدتی که آرایش تو کشور هند اختراع شد، مردا فقط بارِ سرمه کشیدن اونم تا چند دهه اول و به دوش کشیدند و بقیشون دیگه عهده خودِ خانوما بود.
اما ایراد بزرگی که از همون اول به آرایش های هندی گرفته میشد این بود که با اون الگوی یکسانی که همه از آرایش کردن داشتن، توازنی بین اعضای صورت وجود نداشت و تمام آدما فقط دوتا چشم خیلی درشت سرمه کشیده، مژه هایی که از سنگینی تاب وایسادن نداشتن و لب و گونه هایی که با دفتر نقاشی بچه های 6 ساله هیچ فرقی نداشتند و صبح تا شب تحمل میکردند.
اما وقتی هند به استقلال رسید، دیگه آرایش فقط یه عنصر زیبایی نبود به عنوان یه ابزار اعتباری و تجاری برای سرزمین خودش و کشورهای همسایه توسعه پیدا کرد. دیگه طراح های تربیت شده و تحصیلکرده زیادی داشت و صنعت آرایشش توی دنیا رشد چشمگیری و تجربه میکرد و مارکهای محلی و بینالمللی که تولید کرده بود، مهمون بازارای جهانی شدند. استفاده از رنگهای زنده، طرحهای جذاب و مواد طبیعی و در کنارش آرایش های مینیمال تری که طراح ها و آرایشگرا ترویج کرده بودند، هم ار هندیا آدمای زیباتر و طبیعی تر ساخت هم تجارتی رو براشون فراهم کرد که تا امروز از قِبَلش در آمدای هنگفتی به جیب میزنند.
آرایش توی کشور هند فقط به مجالس شادی تعلق نداره و مخصوص مراسم های ترحیم و مذهبیشونم هست. فقط شکل و طراحیش متفاوته. توی دهههای اخیر، آرایش هندی تغییر تحولات زیادی کرده . از یه طرف آرایشهای سنتی و با تأثیرهایی که از آرایش مدرن گرفتند ترکیب میکنند و از طرف دیگه ، با استفاده از تکنولوژی و تولیدات جدید خالقِ آرایش های لایت و ساده شدند، بقیش دیگه بستگی داره که از این آرایشا تو شو ها و فیلمهاشون استفاده میشه یا زندگی روزمره.
خلاصه اینکه این هندیای طفلی و سختی کشیده هم دوران آرایشی عجیبی و پشت سر گذاشتن و اگه بخوایم صادقانه به ابن موضوع نگاه کنیم، لوازم آرایش و آرایش کردن برای خانوما تو کشور هند یکی از دلایل اصلی شهرت خانوم های هندی، شو های هندی و فیلمای هندیه. آرایشی که اگه به زیبایی و درستی روی صورتاشون میشست تصویر موندگاری رو برای مردم دنیا تداعی میکرد. چرا که قانون زیبایی یه صورت آرایش شده، درست آزایش کردن، به اندازه آرایش کردن و خاص آرایش کردنه.
